وائل عبد الودود حسين يكتب: أنا الطفل البرىء

أنا الطفل البرىء مت على الشط غريق
لا ليه فى أى حرب ولا ليه فى أى شىء
غير ضحكتى ولعبتى هما كل شىء
كان حلمى فى بيت صغير يلمنا
وطن كبير يضمنا أنا وأهلى ودا حلمنا
كان نفسى أروح مدرستى أعيش فرحتى فى طفولتى
ألعب مع أخواتى وأصحابى لكن الموت دق على بابى
القدر كان كاتب لنا ياخد أى فرحة مننا
اتولدت فى غربة وانتهيت فى غربة
وما بين الاتنين عشت فى غربة
ركبنا البحر ولله دعينا يا قارب ارسى بينا
على شط ولا مينا نلاقى فيه سكن لينا
البحر عالى والموج هياخدنى
هات ايدك يا والدى الحقنى
صرخت وقلت ماما لقيت ماما ما بتردش
عليها كنت بنده ياما ولاول مرة ما تردش

فى لحظة سكت صوتى وكانت نهايتى فى موتى
غرقت فى البحر والموج على الشط ودانى
ليه يا بحر اخذت منى أحلامى فى ثوانى
امانة عليكى يا بلدى تاخدى بالك من والدى
كونى له وطن كونى له السكن